COVID-19 umieścił zarówno „uczących się”, jak i „uczonych” na stromej krzywej uczenia się. Duże pytanie brzmi: w jaki sposób edukatorzy mogą zrównoważyć potrzeby emocjonalne uczniów z bieżącymi wymaganiami akademickimi, w jakim trybie jest teraz domyślnie „wirtualny”? W większości krajów klasy MBA zostały przeniesione do sieci, a nauczyciele muszą zająć się rosnącą dezorientacją uczniów, jednocześnie spełniając potrzeby programu nauczania.

Rozległa literatura jest empatyczna na temat dwóch szerokich sposobów, w jaki się uczymy. Pierwszy z nich ma charakter poznawczy, w którym pochłaniamy, przetwarzamy i wykorzystujemy informacje do realizacji zadań. Drugi sposób uczenia się to sposób społeczno-emocjonalny. Ten drugi uczy nas czuć i myśleć o nowej sytuacji, w której się znajdujemy, a także jak radzić sobie z tymi myślami i uczuciami. Nauka społeczno-emocjonalna pozwala nam skupić się na ludziach i wymaga od nas zgłębiania doświadczeń własnych i innych. Postawienie uczenia się społeczno-emocjonalnego przed pracą kognitywną pomogło w uznaniu rzeczywistości i wyznaczeniu ram dla uczenia się. Połączenie tych dwóch rodzajów uczenia się czyni nas kompetentnymi i utrzymuje nas w człowieczeństwie. Ich rozdzielenie sprawia, że nie mamy żadnych wskazówek i jesteśmy paranoiczni.

Wymaga to ustanowienia „roli stylów uczenia się w odniesieniu do efektów uczenia się”, a co za tym idzie, stworzenia odpowiednich zasobów, takich jak metody nauczania i projektowanie. Głównym twierdzeniem teorii stylów uczenia się jest to, że różnimy się od siebie umiejętnościami i preferencjami w zakresie uczenia się i że dopasowanie tych preferencji do metod nauczania i środowiska uczenia się znacznie poprawi proces uczenia się uczniów.

Nie ma wątpliwości, że istnieją indywidualne różnice zarówno w zdolnościach poznawczych, jak i preferencjach informacyjno-prezentacyjnych. Wówczas powstaje pytanie, czy warto oceniać i opracowywać programy nauczania i strategie nauczania dostosowane do tych różnic. Hipoteza dotycząca stylów uczenia się zakłada, że taki wysiłek poprawia uczenie się, jednak dowody empiryczne, uzyskane zarówno w środowisku stosowanym, jak i doświadczalnym, nie dostarczają żadnych dowodów na istnienie takiej korzyści.

W kontekście uczenia się online, w niepewnych czasach COVID, istotne jest, aby inni mediatorzy i moderatorzy badali wpływ na wyniki e-learningu. Niektóre ustalenia pokazują, że zmysłowy/intuicyjny wymiar stylu uczenia się przewiduje efektywność uczenia się pośrednio za pośrednictwem uczestnictwa online. Uczniowie zmysłowi wykazują wyższy poziom, a uczniowie intuicyjni niższy poziom uczestnictwa w nauczaniu online. Wcześniejsza wiedza odgrywa ważną rolę jako moderator pomiędzy uczestnictwem online a efektywnością uczenia się.

Najbardziej wszechobecny model skupia się na modalnościach sensorycznych: wizualnych, słuchowych, kinestetycznych. Te różnice zmysłowe są najczęściej wymieniane w kontekstach zawodowych. W tym momencie możliwe jest dodanie do repertuaru stylów uczenia się innych modalności, takich jak dotyk. Gdy widzimy rosnący wpływ kiosków z ekranami dotykowymi, ekranów komputerowych i urządzeń przenośnych, myśl uderza w nas tak, jakby ekrany były dodawane do naszego życia w jakimś celu. Celem jest walka z chorobami odpornościowymi, które ograniczają ruchy do krzesła. Dlatego logicznym wnioskiem byłoby wprowadzenie do naszych materiałów edukacyjnych online sensorycznych wzorców dotykowych z obrazami 3D, tak aby studenci mogli samodzielnie poruszać się po prezentacji. Zamiast osoby prowadzącej prezentację, która przedstawia treść swojego przedmiotu, jego prezentacja pozwala studentowi na prześlizgnięcie się, tworząc największy efekt dzięki większemu osobistemu zaangażowaniu na ekranie.

Nie będzie to zbyt niedorzeczne, aby sugerować, że instytucje szkolnictwa wyższego współpracują z firmami technologicznymi, takimi jak Google lub Adobe, w celu stworzenia materiałów edukacyjnych opartych na obrazie, które umożliwią większy udział online. Czy takie partnerstwa mogą złagodzić straty w interfejsie branżowym spowodowane przez samoizolację i kwarantannę?

W pewnym stopniu przyczyni się to nawet do złagodzenia społeczno-ekonomicznej traumy samotnego uczestnictwa w niesprawiedliwym otoczeniu. Niech uczestnictwo uczniów szkół biznesu w Internecie będzie narzędziem zwiększającym wydajność, a nie mechanizmem służącym do mapowania wydajności i wywoływania stresu. Musimy rozróżnić pomiędzy interaktywną i wciągającą rzeczywistością wirtualną (VR). Wciągająca gra wideo jest interaktywnym medium online opartym na upodobaniach, edukacja musi być wciągającym medium online opartym na nauce.